تفال به حافظ امروز دوشنبه 18 اردیبهشت 1402 - وبلاگ داریوش

به گزارش وبلاگ داریوش، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

آن همه ناز و تَنَعُّم که خزان می فرمود

عاقبت در قدمِ بادِ بهار آخر شد

شُکرِ ایزد که به اقبالِ کُلَه گوشهٔ گُل

نخوتِ بادِ دی و شوکتِ خار آخر شد

صبحِ امّید که بُد معتکفِ پردهٔ غیب

گو برون آی که کارِ شبِ تار آخر شد

آن پریشانیِ شب هایِ دراز و غمِ دل

همه در سایهٔ گیسویِ نگار آخر شد

باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز

قصهٔ غصه که در دولتِ یار آخر شد

ساقیا لطف نمودی قدحت پُر مِی باد

که به تدبیرِ تو تشویشِ خُمار آخر شد

در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را

شُکرْ کان محنتِ بی حدّ و شمار آخر شد

توضیح لغت: ناز و تنعم می فرمود: به استعاره مقصود تکبر و ستیزه جویی/ قصه غصه: داسنان اندوه/ قدحت پر می باد: ساغر عیش تو هیچ گاه از باده عشرت تهی نماند/ تشویش: شوریده و آشفته کردن کار

تفسیر عرفانی:

آنان که پیوسته طالب وصال معشوق هستند؛ خاتمه روزی به وصال او دست پیدا می نمایند هر چند که روزگار پیوسته غم عشق را گریبانگیرشان می سازد و راه دستیابی به لقای دوست را برایشان تنگ و تنگ تر می نماید.

تعبیر غزل:

فرد دهن بینی هستی که رای و خواسته دیگران را بر نظر خود مقدم می دانی. اگر کسی شما را به انجام کاری تشویق می نماید، او را آزمایش کن تا از صحت و سقم گفته هایش آگاه شوی. گنج بدون رنج حاصل نمی گردد. غصه را کنار بگذار و به کاری همت کن.